Op sommige dagen komt het weer bij we naar binnen.
Ik had net een gesprek met een collega en we hadden het even over een andere collega.'Wat mag ik blij zijn met mijn leven, mijn gezondheid, mijn kinderen, mijn man, ALLES'
Die andere collega is bijna een jaar ziek.
Een grote, stoere, forse man met een niet te missen Haags accent en een piepklein hartje.
Vorig jaar rond deze tijd had hij nog de grootse praatjes, stond nog helemaal in het leven en was verheugd op het feit dat hij bijna opa zou worden.
Nu is er een schim van hem over.
Hij heeft een tumor in zijn hersens, dicht tegen zijn hersens aan.
Het bleek kanker te zijn.
Ze hebben zoveel mogelijk geprobeerd weg te halen, maar het kon niet voor 100% omdat het te dicht tegen zijn hersens aan zit.
Het praten ging slechter.
Zijn lopen.
Zijn algehele motoriek, het ging allemaal slechter.
Nu gaat het zo slecht, dat hij niet meer weet of hij met of zonder bril naar bed moet. Kauwen kan hij niet of niet meer goed, het eten loopt uit zijn mond, hij weet niet dat hij die moet sluiten.
Heeft hij nog een jaar?
Nog een maand?
Ze weten het niet.
Zijn naasten weten het niet.
Mijn vriendin een drukdoende vrouw, die leeft voor haar kinderen en haar passie kleding, schilderen, creatief bezig zijn. Altijd was ze bezig met iets.
Ze heeft darmkanker.
Vorig jaar september is het geconstateerd. Het is niet meer te genezen er zijn namelijk uitzaaingen naar haar longen.
3 weken geleden had ze heel erg last van haar rug, ze kon niet meer zitten of staan.
De uitzaaingen zitten ook in haar ruggewervels.
Ze werd meteen bestraald.
Het gaat wat beter, wanneer ze haar morfine pillen inneemt.
De chemo gaat ook nog door.
Lopen naar de keuken gebeurd niet meer in een paar seconden, maar een aantal minuten met rollator.
Heeft ze nog vier jaar?
Nog een jaar?
We weten het niet.
Heeft ze nog vier jaar?
Nog een jaar?
We weten het niet.
Ja, ik mag best blij zijn met alles wat ik wel heb.
Hoe normaal het is om alles te doen.
Ik zeg niet tegen mezelf dat ik bij elk leed moet stil staan.
Ik zeg wel tegen mezelf dat ik bij het leven moet stil staan.