Wat te doen ~ Waar naar toe

Vorige week, na wederom een heftige aanvaring met Zoon, hebben Man en ik een gesprek gehad over Zoon.

Hoe kunnen we het aanpakken?
Waar kunnen we naartoe?
Moeten we het aanpakken?

Moeten we zijn brutale mond en respectloze gedrag aanpakken? Hier bedoel ik mee dat Zoon echt, echt aan het schelden is naar ons alsof hij op het voetbalveld staat en het niet eens is met een doelpunt.
Ja!
Wij vinden dat er zeker wat aangedaan moet worden. We hebben al wat vaker met hem gepraat en aangegeven dat het zo niet kan.
Zoon geeft aan dat hij boos is op zijn vader en er niets aan wil doen, dus ook niet normaal praten. Op de vraag waarom hij boos is, komt een onduidelijk antwoordt en hij kan ook niet uitleggen waarom hij er nu niet aan wil doen.

Vorige week heb ik nog met Zoon gesproken en gevraagd of het kan helpen als hij probeerd een weeklang normaal en rustig te reageren en te antwoorden. Als reactie van hem krijg ik dan 'Moet ik me als de volwassene gedragen'. 'Nee' zei ik 'Zo moet je het niet zien'. Het kan jou ook rust geven, misschien kom je erachter dat het een stuk leuker is.
Hij gaf aan als chagerijnig te worden als hij zijn vader ziet. Wanneer ik vraag waarom, blijft hij onduidelijk want hij kan dan allemaal mompelen in zichzelf.

Met Man heb ik overigens hetzelfde gesprek gehad. Aangegeven dat wanneer hij rustig reageert dit zijn uitwerking kan hebben op Zoon. Hij gaat dit wel proberen, maar heeft er een hard hoofd in. Hij probeert het namelijk al maanden en Zoon blijft opgefokt terug reagern of heel ongeinteresseerd tot het negeren aan toe.

De ene dag is het allemaal wat rustiger dan de andere dag, maar het vreet aan je. Af en toe google ik weleens op pubers en brutaal zijn, of pubers en respectloos, daar wordt ik echt ook niet wijzer van.

Vaak wordt geschreven dat pubers nu eenmaal zo reageren, dat je je als ouders niet te druk erover moet maken, dat de hersens nog niet volgroeid zijn, dat ze het nog niet allemaal snappen en dat je als ouders maar een rondje moet gaan lopen wanneer je puber tekeer gaat.
Dat kan allemaal wel, maar het ligt er, vermoed ik, aan hoe brutaal je kind is en wat je kind allemaal uitkraamt.

We willen er wel iets aan doen.
Niet eens voor onszelf, maar meer voor Zoon, dat hij zijn hart kan luchten en aan kan geven waar de knelpunt(en) zijn.
Zoon denkt steeds dat we dat hij beter met zijn vader om kan gaan, maar dat hoeft niet eens. Natuurlijk is het een pluspunt, maar dat hoeft niet. Als hij er jaren over wil doen om zijn vader weer te kunnen luchten is het prima.

Het gaat hen allebei het meest om de klusjes die bij hun horen. Elke maand wordt het gewisseld en het is niet veel, althans in onze ogen.
Er zijn 2 soorten klusjes;
Beneden -> vaatwasser en stofzuigen
Boven -> badkamer netjes houden en de hal (daar is de pc en zij zijn degene die het meest troep daar achterlaten.)

Vervolgens zijn er nog de 'gewone' regels, kamer schoonhouden, was op tijd in de wasmand (wanneer dat niet gedaan wordt dan hebben ze geen schone kleding) en de spullen die je gebruikt opruimen. Dat scheelt voor iedereen opruim en schoonmaak werk.

Er zijn ook consequenties verbonden aan hun klusjes, wanneer ze het niet hebben gedaan dan gooien we internet eruit. Wanneer ze het wel hebben gedaan, dan krijgen ze 0.50 per dag, wat aan het einde van de maand wordt betaald met hun zakgeld. Ze hebben allebei een basisbedrag en daarboven op kunnen ze wat verdienen.
Het werkt, in onze ogen, namelijk 2 kanten op.
Zij willen alleen 1 kant en dat is hun kant. Zakgeld en alle mogelijkheden, maar niet alles er voor hoeven doen.

We hebben het uitgebreid met hen hierover gehad, besproken wat ze willen doen en wanneer. Ze hebben zelf gekozen om alles te laten zoals het is.  Maar ondertussen wordt heel veel niet gedaan en uitgevoerd, we moeten er meerdere keren om vragen of wanneer internet eruit gaat zijn ze giftig. Het ligt altijd aan ons.

Dit houdt echter nog niet in dat er moet worden gescholden of de kont tegen de krib moet worden gegooid tegen alles. Zoals Zoon tekeer gaat is niet normaal, overigens heeft hij de afgelopen maand geen 1 klusje uitgevoerd. Hij denkt, ik niet mijn spullen dan ga ik niet mijn klusjes uitvoeren.
Dat is dan maar zo. We zitten nog wel achter hem aan dat hij zijn eigen spullen moet opruimen. Daar vinden wij niets geks aan.

We hebben het zelfs een maand of 2, 3 anders gedaan, zoals zij het wilde. Geen consequenties eraan vast, maar dan wordt er heel makkelijk over de rommel heen gestapt en waren ze praktisch elke avond tot diep in de nacht tv aan het kijken of op de XBOX. Geeft aan dat ze toch nog bepaalde regels nodig hebben.

Die regels hebben we nu dus weer.

Enfin, voor het een nog langer verhaal wordt.
In onze ogen ligt het niet alleen aan de klusjes en is er meer aan de hand. Wat precies krijgen wij er niet uit en Zoon wil ook niet met iemand anders hierover praten. We hebben aangegeven dat het wel die kant op gaat, het is niet voor ons, maar meer voor hem. Overigens een rustig, pratende Zoon waar je ook een gesprek mee kan voeren is natuurlijk altijd een pluspunt. Nu lopen we vaak tegen een muur op.

Keuzes maken, moeilijk hoor. Want waar gaan we naar toe, bij wie kunnen we het kwijt zodat diegene ook in ogen van Zoon aangezien wordt als iemand waar hij mee kan praten.

Verbouwingen

Niet alleen in huis zijn we bezig met allerlei wijzigingen, op mijn blog was ik toch ook niet tevreden over alles.

De hoofdpagina, ook wel home genoemd, wilde ik helemaal niet in 'stukjes' en foto's hoeven helemaal niet uitvergroot te worden. Het is wel mooi, maar al dat geklik daar ben ik niet zo weg van. Ik vind het, persoonlijk, erg vervelend om veel te moeten klikken. Om een reactie te geven moet er altijd geklikt worden, terwijl ik dat het liefst gewoon op de Home pagina zou willen.

Ik weet helaas nog niet hoe het moet.

Net als in huis.
In mijn hoofd heb ik allerlei plannen hoe ik alles zou willen doen en hebben. Maar of het kost te veel geld of het kost te veel maakwerk en we zijn nog niet zo handig.
Man weet en kan al een stuk meer dan toen we voor het eerst gingen samenwonen, al een jaar of 17 geleden, maar er zijn grenzen aan zijn kunnen.
Als ik voorstel om zelf een bed te maken kijkt hij me bedenkelijk aan en geeft geen antwoordt. Dan weet ik eigenlijk al genoeg, hij wil (en kan) het niet.

Wanneer ik aangeef dat er heus wel een schuifdeur geplaatst kan worden tussen de hal en de keuken, dan geeft hij aan dat hij de schijfdeur dan het liefst niet wil zien, zodat die deur weggewerkt moet worden.
Ik haal dan mijn schouders op en zeg;  Dan doen we dat toch.
Hij kijkt weer bedenkelijk en ziet in zijn hoofd al dat het niet gaat worden zoals we het willen. Vervolgens bedenk ik me ook, want het wordt nogal een gedoe en dat wordt het dan toch maar niet helemaal.

Nu zijn we nog met de slaapkamer bezig en het krijgt steeds meer vorm en begint er steeds meer uit te zien zoals we het willen.

Net als deze plek in de virtuele wereld, het ziet er bijna uit zoals ik het wil hebben.

Huishouden

Ik ben niet iemand die huishoudelijk is aangelegd. Opruimen en schoonmaken deed ik omdat het moest en eigenlijk vaak te laat. Het huishouden gaat dan al de richting op van Jan Steen. Man is echter een stuk schoner en opruimerig aangelegd.
Dat vult mij best goed aan (lees; ik word aangespoort om aan de gang te gaan)
Waar ik vroeger nooit onder de bank schoonmaakte, nou ja 1x per euh half jaar ofzo, doet Man het wel 1 x per maand of al eerder.
Waar het vroeger algauw de Jan Steen richting op ging, hebben we nu een soort van schema gemaakt.

Maandag- en donderdagavond zijn we 1 a 2 uurtjes bezig. Ik doe beneden en Man doet boven. Ik vind het altijd verschrikkelijk om de badkamer te doen en stiekem vind Man dat ik het niet schoon genoeg maak. Dus deze verdeling hebben we per ongeluk expres goed gedaan.

Doordat we het ondertussen ook nog eens alles bijhouden, zijn we vaak snel klaar. Thank god!
Elke dag (JA, ELKE DAG, want we hebben een donkere vloer... en je ziet elk stofje vrolijk liggen) stofzuigt een van de kinderen omdat het hun taak is.
De vaatwasser wordt ook door hun geleegd en een ander houdt de badkamer netjes (althans dat is de bedoeling..)
Het gaat dan best allemaal goed en redelijk. Ik bedoel het kan altijd beter maar gelukkig hoeft het niet altijd.

Elk weekend staan de wasmachine en droger te steunen en te puffen om hun werk te doen.
Vouwen en wegzetten van kleding is eigenlijk nooit een probleem, maar die lakens en dekbedhoezen he. Pffff verschrikkelijk. Gelukkig is Man degene die vouwt, maar ik zet alles weg.
Onze linnenkast lijkt altijd wel ontploft te zijn en vooral wanneer ik alles weer netjes bij elkaar heb gedaan.
Het lijkt wel alsof de kinderen niet normaal iets uit de kast kunnen halen, maar dat er altijd wat mee moet getrokken worden waardoor alles lekker door elkaar staat..

Al surfend op internet kom ik toch altijd wel slimme truukjes tegen en vooral, vooral voor de linnenkast.

Voor de lakens heb ik dit even aan Man laten zien en sinds hij het op de manier vouwt ziet het er al wat beter uit. (Via LifeHacks)

De dekbedden en kussenslopen... We stopte altijd de sloop tussen het dekbed, maar ik vond het onderstaande en stom dat we dat niet eerder hebben gedaan. Toen ik dit zag, was het echt een klap op mijn voorhoofd moment gevolgd door de kreet 'Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht' Gewoon de dekbedhoes in de kussensloop! (Via MarthaStewart jaja..)

 En zo kom ik al surfend achter steeds meer handige truukjes om het allemaal wat overzichtelijker te krijgen.

Een echte huisvrouw word ik echter nooit, dat zit nu eenmaal niet in me.

Dat doet mijn kind niet....

Veel mensen zeggen dat over hun eigen kinderen. Hoewel ik ook denk dat veel mensen diep van binnen wel weten wat hun kind wel of niet doen.

Ik dacht dat ik het allemaal wel wist en dat er toch sommige dingen waren die ze niet zouden doen. Daar heb ik me toch wel in vergist.
Helaas, wat kan een mens zich vergissen.

Goed.
Hij heeft straf. Het zou eerst tot 15 februari zijn, maar sinds vorige week vrijdag is het verlengd.
Even duidelijk maken wat zijn straf is.

Hij heeft geen tv meer in zijn kamer, zijn Ipod en telefoon heeft hij ook niet. Alleen wanneer hij naar school, werk of voetbal gaat krijgt hij zijn telefoon. Zodra hij of wij thuis zijn moet hij die weer inleveren.
Daarnaast heeft hij kamerarrest.
Na het eten moet hij naar zijn kamer.

Zo dan weten jullie hoever het al gekomen is.

Waarom is zijn straf verlengd?

Omdat meneertje het vorige week nodig vond om uit zijn raam te klimmen en weg te gaan! Ja jullie lezen het goed. UIT   ZIJN   RAAM    GEKLOMMEN!!
We hoorde hem zich al klaarmaken, maar ik dacht hij kan toch niet weg..
Man was naar boven gelopen omdat hij boven wat moest doen en wist mij te vertellen dat Zoon helemaal aangekleed is en en zijn haar perfect in model zit.

Man; 'Volgens mij gaat hij zometeen weg'.

Ik: 'Neeee, dat doet hij niet'.

Man; 'Nou volgens klimt hij het raam uit'.

We waren beneden bezig en op een gegeven moment loop ik naar boven.
Ik kom langs kamer van Zoon.
Deur is dicht.
Licht is uit.
Het is half elf, best vroeg.

Man staat achter me.

'Ga zijn kamer eens in'.

Ik klop op de deur.
Niets.

Ik open de deur en kijk naar zijn bed.
HA! Hij ligt in bed, want ik zie toch zeker wel iemand liggen.

'Sla het dekbed is weg' zegt Man.

Ik doe het en wat zie ik!!
EEN TAS, WAT KLEDING!! Alles om te laten lijken dat hij er daadwerkelijk ligt.

Hij heeft wel lef, ging door mijn hoofd!
Ik weet niet of ik moet lachen of huilen om zijn lef.

Aangezien het vrijdag is, gaan wij ook niet echt vroeg naar bed.
Tegen half 3 staan we op het punt om alles op slot en uit te doen.

Ik zie hem in de tuin staan.
Vertwijfelend.
Alsof hij niet weet wat hij nu moet doen. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat wij nog wakker zouden zijn.

Ik maak de deur op en zeg 'Kom naar binnen en ga naar bed. Morgen praten we verder.'
Hij loopt snel naar binnen en gaat naar boven.

Zijn straf is verlengd tot 15 maart.
We hebben niet lang met hem gepraat.
Het enige wat eruit kwam en komt was 'Tja' 'Ach'  'En' 'Boejuh' 'O' en zijn schouders haalt hij zo vaak op.. Je zou denken dat hij ze speciaal traint daarvoor.

Ik had niet verwacht dat hij uit het raam zou klimmen.
Nooit!

Kaptafel sores

Nu we zo bezig zijn met onze kamer wil ik alles goed en netjes op kunnen bergen. Dus ook mijn make-up. Het is niet mega veel maar ook niet heel weinig.

Er 1 vinden is niet zo makkelijk, ik ben namelijk, al maanden op zoek naar een kaptafel. Nou ja kaptafel is een groot woord, het moet iets zijn waar ik mijn makeup kwijt kan, me kan opmaken en waar het netjes is weggewerkt.

Ik hoef geen spiegel aan de wand, want het kan wel eens voor komen dat ik mijn lenzen niet in heb en moet ik de spiegel ongeveer een centimeter of 5 voor mijn ogen houden. Dit om te voorkomen dat ik alles overal naast smeer en als clown de deur uit ga.

Maar goed, ik ben dus op zoek.

Wanneer ik google, komt er wel iets naar voren.

Bovenstaande wordt het dus niet, de spiegel is handig, opbergruimte ook, maar benen in mijn nek niet.

Tja, leuk ding hoor, maar neemt nogal wat ruimte in en ik kan er niet heel veel kwijt. Ik ken mezelf (gelukkig maar) en weet nu al dat de bovenkant een verzamelplek wordt voor euh alles wat ik niet kwijt kan..

Ik wil niet krenterig zijn, maar het hoeft ook weer niet al te duur te zijn..

en zo gaat de zoektocht verder... en verder...
Marktplaats heb ik ook al afgezocht, maar neuh zit niet echt iets bij wat ik leuk vind, of mooi, of praktisch, of wat maar ook.

Zucht

Fout!

De geur van behangplaksel en behang komt me tegemoet wanneer ik de trap op loop naar onze kamer.

Het hele (HELE) afgelopen weekend zijn we bezig geweest. Zoals het goede optimisten betaamt dachten wij zaterdagavond al klaar te zijn met heel de kamer behangen en zondag gingen we wel even de kledingkasten in elkaar zetten.

Fout!

Zaterdagavond op het moment dat de klok naar zondag ging hadden we 2 muren gedaan. Dat komt, omdat het
a) alleen maar schuine wanden waren
b) het hoogste 3.75 hoog was en Man op een trap aan het wiebelen was met te gladde schoenen, maar hij heeft geen andere werkschoenen
c) we een patroon hebben, dus er kon niet van te voren afgesneden en ingesmeerd worden.

Het duurde allemaal heel lang en je wordt het aan de ene kant zat, maar aan de andere kant wil je doorgaan.
We zijn doorgegaan totdat we 2 muren afhadden.

De volgende dag vroeg opgestaan en met frisse moed aan de andere 2 muren begonnen. We waren weer optimistich en dachten dat we voor 18:00 klaar zouden zijn.

Fout!

Half 12 in de avond stond ik onder de douche. Wel helemaal klaar dus we kunnen verder!

Gisteravond bleek dat onze fietsen klaar waren (hebben we vorige week besteld) en die hebben we opgehaald. Door het hele Insanity gebeuren dacht ik toch een iets betere conditie te hebben.

Fout!

Halverwege was ik moe en had een pijn in mijn benen. Tsss 2 jaar niet tot nauwelijks gefietst en meteen niets gewend. Het is dus maar goed dat ik weer een fiets heb. Wil ook graag weer op de fiets naar het werk, het is namelijk 7 kilometer, dat is goed te doen.
Aangezien we gister moe waren van het fietsen (ja, erg he) en we ook nog moe waren van het hele afgelopen weekend, hebben we gister lekker niets gedaan.

Vanavond wilden we de kleding kasten in elkaar zetten. Al helemaal een plannetje gemaakt.

Fout!

Ik had al in gepland om te gaan eten met vriendinnen.

Dan maar morgen...

O enne mochten jullie je afvragen, wat is het dan voor behang...
Hier een foto van een hoek.
Euh ik had het goed op de foto, maar op de een of andere manier gaat de foto liggen (is vast ook moe....). Het moet eigenlijk een kwartslag gedraaid worden.
Wit aan de linkerkant en zwart rechts..

Insanity

In mijn vorige logje had ik het over Insanity en Mrs. T. vroeg me er even wat over te vertellen.

Insanity is een workout waar je heel veel bij gaat zweten en waarbij ik een minuut of 20 van moet bij komen. Zo, dan weten jullie in ieder geval al dat het erg intensief is.

Op 2 januari zijn Man en ik samen begonnen. Een nieuw jaar en dit jaar is mijn voornemen, en ook die van hem, om een wat meer gevormd lichaam te hebben. Ik hoef geen six-pack, mijn armen en benen hoeven niet super gespierd te zijn, maar een beetje meer vorm erin dat lijkt mij wel wat. We hebben besloten om het niet elke dag te doen, omdat er nog te veel in het huis te doen is.

Enfin 2 januari was het zover. We begonnen. Het eerste wat kwam was de Fittest, het is namelijk de bedoeling dat je beter wordt en dit is de manier om het te meten omdat je het elke 2 weken moet doen.

Op het plaatje wat hierboven is zie je wat je uit moet voeren. Ik begon enthousiast met de warming-up en ik dacht ‘O dit valt wel mee’.
Switch kicks!  Eitje!
Power Jacks!  Gaat redelijk goed zeg, dit is niet zo moeilijk. O, een minuut is best langgggg.
Power knees!  O, gelukkig dit is wat relaxer.
Power Jumps! Pffffff
Globe Jumps!  Aaarrrggghhh
Suicide Jumps! Waarom doe ik dit ook al weer, w a a r o m?!
Push up Jacks! Dat kan ik niet en ik kwam niet verder dan 1.
Low Plank Oblique! B I J N A  K L A A R! Aaarrrggghhh!!!
Mijn gedachtes gaan overigens bij elke workout op deze manier…

Wat was ik blij dat de fittest voorbij was. We hebben een liter water gedronken en ik moest even goed afkoelen.

Vervolgens kwam dag 2, Plyometric Cardio Circuit.
De warming-up van de Fittest is een lachertje vergeleken bij deze.
Jog, Jumping Jack, Heismans, 1-2-3, Butt kicks, High knees, Mummy kicks..
Wanneer je klaar bent denk je, pff dat viel mee.. dan zegt hij; ‘Goed nu nog een keer, maar dan iets sneller’. Daarna NOG een keer.

Na de warming-up ben ik helemaal uitgeput en gutste het zweet van mijn lichaam af. Gelukkig volgde de rek en strek, maar zelfs dat koste af en toe moeite. Onder in zie je hoe lang alles duurt en na de rek en strek blijft een minuut of 27 over. Ik was al iets meer op adem, naast me hoorde ik wel een gezucht en gesteun. Man heeft het met sommige oefeningen iets meer moeite ivm lenigheid.
Goed, 27 minuten over en dan begint het!
Allerlei oefeningen die me  helemaal opzwepen, uitputten en er voor zorgen dat ik erachter kom dat ik helemaal niet zo’n goede conditie en heel weinig (understatement)  kracht heb.
Gelukkig ben ik niet de enige en is Man ook helemaal aan het einde van zijn latijn.
Wanneer we klaar zijn voelen we ons uitgeput, zijn we helemaal bezweet, maar eerlijk is eerlijk het is ook lekker.

Dan is het nog een workout Insanity Cardio Power & Resistance. Deze workout zorgt ervoor dat er tempo in zit en dat elke stukje van je lichaam wordt aangepakt. Ik was kapot! De spieren waarvan je dacht ‘Die heb ik niet’ moesten wakker worden en aan het werk.
Ditzelfde geldt ook voor Cardio Pure cardio en cardio abs.

We zijn volgens de Insanity calender 2 weken bezig, in werkelijkheid 4 weken. Af en toe redde we het niet qua tijd of er moest iets anders gebeuren.

Deze week hebben we het helemaal niets gedaan, omdat de woonkamer vol ligt met een kledingkast die we nog in elkaar moeten zetten. Dus volgende week doen we het ‘even’ elke dag.

Of ik resultaat zie? Jaaaa zeker! Mijn buik is al iets minder en ik kan al 2 push-ups!!! (Waar kan een mens al niet blij om zijn!) Mijn kracht is dus al iets meer. Bij Man zie ik de spieren van zijn bovenarmen al meer naar voren komen. Dat zal bij mij stuk langer duren, want ik heb echt een stuk kipfilet bij mijn bovenarmen hangen.

De tweede fittest ging een stuk beter dan de eerste omdat ons uithoudingsvermogen beter was.

Of ik het had verwacht? O jazeker wel. 
Wanneer je van, bijna niets, naar zo veel cardio gaat, dan verwacht ik het zeker wel. Als er niets was veranderd, dan houd je de moed er niet meer in zou ik er klaar mee zijn. Wat ik bij Insanity wel prettig vind is dat je niet hoeft te tellen hoe vaak je een oefening doet, nou ja alleen bij de fittest. Het gaat er namelijk niet om hoe vaak je iets doet, maar dat je je 100% geeft. Een gegeven wat soms moeilijk is, want je wil nog verder of meer doen, maar dan lukt het gewoon niet omdat je de kracht niet hebt.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik blij ben dat we met z’n 2en zijn dan pep je elkaar toch iets meer op.

Dochter heeft ook een weekje meegedaan, maar aangezien er gezweet wordt (gek he) is ze gestopt....

Tijdverdrijf

De afgelopen weken, die ondertussen al maanden zijn geworden, hebben wij het druk in ons huis. We zijn bezig alles opnieuw te doen. Nieuw behang, alles verven, de trap heeft echt onderhoud nodig en ga zo maar door.
Daardoor zitten onze avonden vol met, alles afplakken, schuren van de muren (alles moet mooi glad van Man), vervolgens gaten vullen, weer afplakken en schuren. Van de week is het de bedoeling dat er niet meer geschuurd hoeft te worden, maar dat het behang op de muren kunnen. (Eindelijk).

Het duurt allemaal al erg lang maar dat komt omdat we het 'tussendoor' doen. Vaak kunnen we niet een heel weekend er voor vrij maken, omdat er ook andere dingen gedaan moeten worden. We proberen het wel, maar dan heeft iemand anders een huis gekregen en of Man wil helpen, dan ga ik met mijn moeder weg, de kinderen hebben we natuurlijk ook nog en daar moet toch ook aandacht aan gegeven worden of er staat wat anders op stapel. Het lijkt wel alsof er altijd wel iets is om te doen waardoor het huis op de 2e plaatst komt.

Zodoende hebben we besloten meer in de avonden te doen, dan kunnen we elke dag een beetje doen. Het is soms niet veel, maar dan wordt er tenminste wat gedaan. Tel daarbij op dat Man en ik samen tegen een uur of  21:00 Insanity doen en de avonden zijn gevuld.

Dan d'rbij komt er altijd iets bij. Van de week hebben we ein-de-lijk fietsen gekocht, wat voor ons weer inhoudt dat de schuur uitgemest moet worden. Een klusje die we graag overslaan, maar er moet toch echt ruimte gemaakt worden voor vier fietsen.

De momenten dat we dan even niets te doen hebben, zijn heerlijk. Op woensdagavond zorgen we dat we om 20:00 klaar zijn met alles, of we slaan een dag over. Dan wil man graag Ultimate Survival kijken en ik Criminal Minds. Dit zijn enige series die we echt volgen. Verder kijken we ook wel naar Masterchef, maar wanneer ik dat mis vind ik het geen probleem.

Maar goed, ik wilde het eigenlijk hebben over tijdverdrijf. Hoewel dit al voldoende is, is het ook wel eens lekker wanneer ik niets te doen heb en (zeer belangrijk) er niemand om me heen draalt. Dit gebeurd meestal op zondagochtend, wanneer de rest nog op 1 oor ligt.

Ik ga dan naar beneden, zet een koffie en ga een beetje surfen, pak een boek of zet de tv aan. Het komt echter ook wel voor dat ik op de laptop een serie ga bekijken. Ik vind het verschrikkelijk om 1x per week naar een aflevering van een serie te kijken om vervolgens een week te wachten.
Omdat ik ten eerste moet onthouden wanneer het ook alweer op tv komt en ten tweede te ongeduldig ben om erop te wachten en zeker wanneer er iets gebeurd. Zo heb ik rond kerst 2 jaar geleden. de hele serie Brothers & Sisters gekeken, alle vijf seizoenen.
Ben ik een paar maanden geleden begonnen met Once upon a time en Dochter had Pretty Little Liars gedownload. Dat laatste is een tienerserie, maarre is toch ook leuk om naar te kijken.

Er zit wel een nadeel aan vast, ik denk vaak 'Nog eentje kijken' om er vervolgens achter te komen dat het al de vierde is.

Heerlijk die momenten wanneer niemand om me heen is en ik even mijn tijd kan indelen hoe ik het wil en ik even niets hoef te doen!

Handtas 'houding' commentaar

Afgelopen weekend waren we met z'n allen boodschappen aan het doen. Niets mis mee en best gezellilg. We staan ergens te kijken en ineens hoor ik Zoon zeggen; 'Mam, hou je tas anders vast. Je bent geen 13 meer'.

Ik kijk naar mijn tas en hoe ik het vast heb. Ik vind dat ik het op een normale manier vasthoud, maar Zoon is het daar niet mee eens. Hij vertelde me nog een keer, dat alleen 'tieners' op die manier hun tas vasthouden. Tot overmaat van ramp, hoorde Dochter het gesprek en begon zich er ook mee te bemoeien.
Ik moest het maar over mijn schouder doen, want dit hoort niet hoorrrr..... (en dan volgt er ook nog eens een lange RRR, om de nadruk er op te leggen). Ik ben namelijk al oud, moeder en tot overmaat van ramp hun moeder, dus hoe durf ik.
Rollende ogen benadrukken hun mening nog even en het gezucht wat volgt geeft aan dat het heel vervelend is.

Aangezien ik geen gekke Henkie ben, heb ik het maar genegeerd en aangegeven dat hun gedachtengang niet euh geheel klopt.

Nu was ik net aan het surfen, jawel over een handtas, en wat blijkt.

De verschillende manieren van vasthouden is onderzocht! Wie had dat ooit gedacht.
Ik niet.
Maar laten we eerlijk zijn, ze onderzoeken de meest vreemde dingen tegenwoordig. Ik las een een keer een onderzoek over gapende schildpadden... Tja, wat maakt het uit hoevaak en waarom die schildpadden gapen. Iedereen gaapt dus waarom een schildpad niet.

Maar goed, die handtas.

Hij blijkt dat wanneer je je handtas bij je schouder vasthoudt, dat het macht uit schreeuwt. Zo had ik de tas dus vast....en wat blijkt dat schreeuwt om macht.


 Rond een schouder, geeft gebrek aan controle aan. Zo heb ik mijn tas niet vaak omdat het vervelend is, de tas glijdt altijd van mijn schouder af en ik irriteer me er mateloos aan.



  Ik heb mijn tas vaak zijdelings, zodat ik het ding niet hoef vast te houden. Dat vind ik het makkelijkst, ik heb er geen last van en alles is bij de hand, zonder dat ik iets hoef los te laten. Het onderzoek geeft aan; Gemakkelijk. Dat vind ik ook want het is gemakkelijk, wanneer ik verder lees staat er .... vaak bij jonge vrouwen. Need I say more?!

Dus ik schreeuw macht uit of ik ben een jonge vrouw, volgens het onderzoek.
Mijn conclusie? Wat maakt het uit hoe je je tas draagt, zolang het maar gemakkelijk is!

Waardeloze vader

We hebben in ons gezin al het nodig meegemaakt.
Schoonfamilie, mijn familie en ook ons eigen gezin.

Helaas hebben man en ik jaren een miscommunicatie gehad en daardoor zijn hebben veel problemen een basis gevonden. Praten deden we niet meer en de irritattie grens was heel erg hoog. Door als deze toestanden, kreeg ons gezin een scheve verhouding.

Man werd strenger en ik werd softer. Ook speelde drank een tijd mee en bij ik kreeg een onverschillige air tegenover man over me heen. Iets was zijn uitwerking bracht op onze 2 kinderen.
Ze werden brutaal en tegendraads, gingen zich afkeren tegen hun vader en groeide veel meer naar mij toe. Dat het fout was en ging wisten we maar we bleven in een cirkel zitten.

Ik vond dat hij niet meer moest drinken en hij vond dat ik consequenter moest zijn. Allebei probeerden we het, maar we hadden op een of andere manier niet meer het juiste gevoel erbij.
De cirkel bleef maar draaien.

Op een gegeven moment was het, of we gaan scheiden of we gaan er iets aan doen.
Allebei wilden we niet gaan scheiden en we wisten er moest iets gedaan worden aan ons gezin.
Ons gezin is immers onze basis, hoe konden we zo stom zijn om die basis te verliezen, om het niet te zien om ons eigen gezin te verliezen.
Om ONS te verliezen.

We hebben ons geuit en gepraat over van alles. Het praten was goed, maar we begrepen elkaar nog niet voor de volle 100% en waren nog te veel met onszelf bezig. Uit eindelijk zijn we in therapie gegaan en leerde we hoe meer van elkaar hoe we ons voelde, hoe alles over kwam op de ander en hoe we er mee om moesten gaan.

Aangezien we nog steeds veel problemen met de kinderen hadden hebben we ook gesprekken met hen erbij gehad. Ze vonden het moeilijk en dochter heeft eigenlijk helemaal niet gepraat.
Misschien vond ze het moeilijk.
Mischien voelde ze zich in een hoek gedrukt.
Misschien had ze het idee dat ze moest kiezen tussen haar broer en ons.
Het hoefde niet van ons, we wilde dat ze ging praten.

Onze zoon sprak wel, maar had het alleen over de regels die hij maar niets vond. Voor de rest vond hij het wel prima.

Man en ik zijn gaan werken aan ons zelf en aan onze relatie.
De drank is weg en we praten meer, een heel stuk meer, we werken aan onze relatie. Waar we steeds beter in worden. We corrigeren elkaar en vertellen wat we wel of niet goed vinden gaan. We zien weer licht aan het einde van de tunnel.

Helaas, ziet zoon het niet op deze manier. Hij vindt zijn vader een waardeloze vader en wil er niets aan doen. Ja, misschien een keer, maar wanneer? Dat weet hij niet.
Hij wil niet praten met hem en negeert hem/
Hij wil niets van hem aannemen. Want hij is stom en een achtelijke man.
Hij wil het liefst dat we gaan scheiden. Dat gebeurd niet, maar dan zou hij pas blij zijn.

Hoe we hier mee om gaan weten we nog niet, maar dat er iets moet gebeuren is een feit.
Maar hoe? Dat moeten we nog uitzoeken.